همه ی ما یک عذرخواهی به احساس خود بدهکاریم...

همه ی ما یک عذرخواهی به احساس خود بدهکاریم...

زمانی که برای نگه داشتن آدمهای اشتباه پافشاری کردیم!

آن زمان که دروغ شنیدیم و سکوت کردیم

جایی که باید میرفتیم اما ایستادیم!

چیزهایی که دیدیم و ندیده انگاشتیم!

از هیچ و پوچ رویا ساختیم و ذوق کردیم!!!

برای فرار از حقیقت لج کردیم و لج کردیم و لج کردیم...

ای من تنها از تو معذرت میخواهم..

خاموش کن فانوس وابستگی ات را..

گاهی چه اصرار بیهوده ایست اثبات دوست داشتنمان به آدمها! ..

معرفتهای بیجایمان..

مهربانی های الکی مان..

بها دادن های بیش از حدمان..

تلاشهای بی مورد برای حفظ رابطه هامان..!

وقتی برای آدم های امروزی خوبی و بدی یکسان است؛ بیش از حد "حوا" بودن تاوان سنگینی دارد...

وقتی آدم مقابلت "آدم" نیست!!!